ทางรถถีบ
2 posters
ทางรถถีบ
มยุรธุช Tue Mar 17, 2009 7:07 pm
“ทางรถถีบ”
ตืด..ตืด...ตืดดดดด..ตืด..เมโลดี้สายเรียกเข้าโทรศัพท์เคลื่อนที่ของผมดังขึ้น...ดังขึ้น ผมหยิบเครื่องมือสื่อสารอวัยวะชิ้นใหม่ที่งอกเกิน32ของมนุษย์ยุคปัจจุบันขึ้นมาดู แล้วผมเอามันเก็บไว้ตามเดิมของมันปล่อยให้มันร้องเรียกเหมือนท้องมนุษย์ยามโหยหิวอย่างไม่แยแส นานเท่าไหร่แล้วไอ้เครื่องมือสื่อสารพรรค์นี้ มันคู่เคียงติดเราไปทุกแห่งหน วันไหนลืมหรือไม่มีมันข้างกายดูจะกระวนกระวายชอบกล เหมือนกับตื่นเช้ามิได้เข้าส้วม เทคโนโลยี? การสื่อสารที่ย่อโลกเป็นหนึ่งเดียว? เกลแฮมเบล์ว ได้ยินคงนึกขำ มันจะเป็นได้จริงหรือ? แต่มันเป็นจริงแล้วง่ายดาย กล่นเกลื่อนในโลกแห่งเทคโนโลยี โลกแห่งความรวดเร็ว เร็วไปเสียทุกสิ่งไม่พ้นแม้กระทั้ง.....ผลกรรม
เสียงของมันเงียบใบ้ลงไปแล้วแต่ผมรู้ดีว่าไม่นานมันก็ต้องงร้องเรียกผมอีก มันเป็นเหมือนเสียงร้องเรียกกู่ขาน ในยุคก่อนที่คนขานเรียกกันในระยะไกล แต่มันกู่ขานได้ไกลกว่าไกลขนาดข้ามทวีป ข้ามโลกได้ มันมีประโยชน์มหาศาล แต่เฉกเดียวกันบางทีมันกลับไร้ซึ่งประโยชน์เสียเลย......
นานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่รู้ตัวว่าคนเราพึ่งเทคโนโลยีอย่างขาดมันไม่ได้แต่เมื่อไหร่ มันซึมซับคลานคืบที่ละนิดละนิดอย่างไม่รู้ตัว แต่ก่อน โทรศัพท์เคลื่อนที่มีขนาดใหญ่โตหอบหิ้วลำบาก ต่อมาเล็กจิ๋วแค่ฝ่ามือราคาจากเป็นแสนเหลือแค่หลักพัน คอมพิวเตอร์เคยขยาดกลัวไม่กล้าเล่นแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเครื่องมือที่ต้องสัมผัสใช้งานทุกวัน อยากหลับตาลงย้อนยุคไปวันคืนเก่าๆเสียจริง นึกย้อนไปถึงเครื่องคิดเลขที่ทันสมัยสุดๆคือลูกคิด ....ถ้าเป็นเยี่ยงนั้นจริงโลกเทคโนโลยีไม่มีตัวตนอยู่ๆมันหายวับไปทุกสิ่งเริ่มต้นจากศูนย์เราจะใช้ชีวิตอยู่ได้ไหมหนอ...นึกแล้วยิ่งเหมือนจะเพ้อเจ้อจะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไรโลกไม่มีทางหมุนกลับหรอกมันคงต้องดำเนินและเดินต่อไปของมันจนวันสิ้นสุด
โลกมิได้หมุนเร็วขึ้นดอกแต่คนนั้นเองบีบบังคับให้โลกหมุนเร็วขึ้น เร่งวันเร่งคืนเร่งรีบแข่งขันอย่างเอาเป็นเอาตายในยุคทุนนิยมเทคโนโลยี ที่แม้แต่น้ำยังขายได้ ความตายเยื้อยืดได้ ทุกสิ่งดูมีค่ามีราคาไปเสียหมด สิ่งที่มีอยู่จากภูมิปัญญาของชนรุ่นเก่าที่ใช้พืชพรรณทางธรรมชาติมาใช้มากินเพื่อดำรงชีวิต ยังโดนคนเยื้อแย่งจากของมวลรวมที่ใครจะนำไปใช้ประโยชน์ก็ได้ มาเป็นลิขสิทธิ์ ส่วนตัวเรียกว่าสิทธิบัตร แต่สิทธิแห่งการดำรงอยู่ของคนที่โดนแย่งยื้อไปมิเคยได้สนใจใยดี...นี่แหละโลกทุนนิยม
วันนี้ผมรู้สึกว่าผมได้เดินทางมาไกลมาก มิได้ไกลเรื่องระยะทางดอก แต่ไกลเรื่องความคิด หยุดความดิ้นรนในจิตใจ หยุดความอยากจนเกินโลภ หยุดเทคโนโลยีที่ผมใช้ เพราะอันใดหรือที่ผมอยู่ๆเป็นเช่นนี้ ผมพบทามแมคชีน อย่าขำอย่าหาว่าผมบ้า ผมพบมันจริงๆแต่มันมิใช่ ทามแมคชีน ที่สามารถข้ามเวลาไปยุคไหนต่อไหนได้อย่างนิยายวิทยาศาสตร์ดอก มันเป็นทามแมคชีนที่วิ่งข้ามเวลามาจากอดีตจนมาเจอกับผมในปัจจุบัน และผมยังเชื่อว่ามันอาจจะข้ามต่อไปในอนาคตได้ถ้ามีคนเหลียวแลมัน สิ่งที่ผมพบมันคือจักรยาน..จักรยานเก่าๆโทรมๆนี่แหละ มันเป็นจักรยานแบบโบราณที่ขี่ยากความสะดวกสบายมีน้อย ไม่มีเกียร์ ไม่มีระบบเบรกที่ทันสมัย
ผมไปเจอที่ห้องเก็บของที่บ้านจำได้ว่าเห็นมันมาแต่เด็กๆ มันเป็นสมบัติของปู่ ปู่รักมันมาก มันเป็นความภูมิใจของปู่ แต่พอเวลาผ่านมันกลายเป็นเศษขยะของคนอื่น ผมลากมันออกมาซ่อม พยายามที่จะให้มันปั่นได้ดังวันวานไม่ได้คิดอะไรแค่รู้สึกเหมือนเจอของเล่นใหม่แสนแปลกในเบื้องต้น แต่พอปั่นมันผมสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง มันพาผมข้ามเวลากลับไปยังอดีตในความคิด มันรู้สึกแปลกนานมากแล้วที่ผมไม่เคยแลเหลียวข้างทางเลย มองแต่ข้างหน้าเพราะขับแต่รถยนต์ แข่งขันกับความรีบเร่งของสังคม แต่พอผมได้ปั่นจักรยานอันล่าสมัยโบร่ำโบราณคันนี้ มันทำให้ผมช้าลง นิ่งขึ้น มองเห็นสิ่งรอบตัวชัดเจนขึ้น จากไม่เคยมองไม่เคยสนใจ ผมปั่นมันไปเรื่อยๆไกลมากมากในความคิดคำนึง แต่มันใกล้มากในระยะทาง แต่แค่ทางใกล้ๆผมกลับสนุกตื่นเต้นทั้งที่ใกล้ตัว..แต่เราเลยผ่านไม่เคยสนใจมันเลย
ต้นหญ้าเต้นระบำข้างทาง .....ผู้คนเดินเท้าบนบาทวิถี.....ความสวยงามที่เลยผ่านยามเร่งรีบ ต้นหญ้ายามเอนลู่ลมไร้จริต....งามแบบไร้จริต มันมิได้ปรุงแต่งตัวของมันเลย มันเต้นระบำอยู่สองข้างทางยามลมโบยโบก ย้อนให้คิดว่าทำไมหนอทุกวันนี้เราต่างดิ้นรนโดยมีจริต โลภะโอบล้อมเราอยู่เสมอ บางครั้งจะยิ้มก็มิจริงใจ แฝงใฝ่ในบางสิ่ง....ชีวิตช่างปรุงแต่งเหลือเกิน เคยแลมองข้างบ้างไหมเพื่อนทุกข์คู่โลกของเราที่ย่ำเหยียบ สองเท้าบนทางวิถี เขาจะไปไหนจุดหมายเขาคืออะไร .......และท้ายสุดจุดหมายเราคืออะไร ชีวิตที่ดี เงินที่มากขึ้น สุขสบายขึ้นกระนั้นเองหรือหนึ่งชีวิตที่พึงบังเกิดมาต่อสู้ย่ำเหยียบกันบนโลก แข่งกันทุกอย่าง แข่งกันเรียน แข่งกันรวย ดิ้นรนทุกอย่างให้ชนะคนอื่น ต่อสู้แย่งชิง ให้จบสูงๆในสถาบันดีๆ เพื่อมีการงานดี เพื่อเพื่อๆๆๆอะไรอีกมากมาย เรียนเพื่อชิงชัยเอาใบเพดดีกรี กระดาษแผ่นเล็กๆที่ยืนยันการคัดเลือกมาแล้วจากที่ต่างๆ ชีวิตคืออะไร ..........
อี๊ด..อ๊าด..อี๊ด..อ๊าด...เสียงโซ่บดจานปั่น เสียงน่ารำคาญในเวลาปกติ แต่ยามนี้มันไม่น่ารำคาญเลย มันเหมือนเสียงร่ำร้อง จากเทคโนโลยีล้าหลัง กลไกคร่ำครึ ที่ใช้เพียงแรงของมนุษย์ เปลี่ยนมาเป็นแรงกลศาสตร์ให้มนุษย์ได้เดินทางไปจุดหมายข้างหน้าได้เร็วขึ้นในอดีตกาล ร้องเตือนปัจจุบันว่าให้เราช้าลงหน่อย หยุดโลกให้ช้าลงนิด หยุดตัวเราให้มองสิ่งรอบข้างบ้าง ให้ตรองไตร่สัมผัสเข้าใจถึงความงามอันไร้จริต หยุดความคิดกรีฑาแข่งขันเหยียบย่ำกันลง ลดความรีบเร่งลง หาความสงบงดงาม นิ่งขึ้นเพื่อเข้าใจหลายสิ่งให้มากขึ้น ตรองดูรอยยิ้มว่าจริงใจทุกครั้งที่กระทำหรือไม่ เราจะมองเห็นความต่าง ของความช้า.....
ผมคงต้องกลับแล้วหลังจากเดินทางมาไกล กลับเพื่อที่จะเข้าสู่โลกที่แท้จริงซึ่งเรามิเปลี่ยนแปลงได้.......แต่เราอาจเข้าใจความงามมันมากขึ้น
กระยอดินนรธา
17/3/52
ตืด..ตืด...ตืดดดดด..ตืด..เมโลดี้สายเรียกเข้าโทรศัพท์เคลื่อนที่ของผมดังขึ้น...ดังขึ้น ผมหยิบเครื่องมือสื่อสารอวัยวะชิ้นใหม่ที่งอกเกิน32ของมนุษย์ยุคปัจจุบันขึ้นมาดู แล้วผมเอามันเก็บไว้ตามเดิมของมันปล่อยให้มันร้องเรียกเหมือนท้องมนุษย์ยามโหยหิวอย่างไม่แยแส นานเท่าไหร่แล้วไอ้เครื่องมือสื่อสารพรรค์นี้ มันคู่เคียงติดเราไปทุกแห่งหน วันไหนลืมหรือไม่มีมันข้างกายดูจะกระวนกระวายชอบกล เหมือนกับตื่นเช้ามิได้เข้าส้วม เทคโนโลยี? การสื่อสารที่ย่อโลกเป็นหนึ่งเดียว? เกลแฮมเบล์ว ได้ยินคงนึกขำ มันจะเป็นได้จริงหรือ? แต่มันเป็นจริงแล้วง่ายดาย กล่นเกลื่อนในโลกแห่งเทคโนโลยี โลกแห่งความรวดเร็ว เร็วไปเสียทุกสิ่งไม่พ้นแม้กระทั้ง.....ผลกรรม
เสียงของมันเงียบใบ้ลงไปแล้วแต่ผมรู้ดีว่าไม่นานมันก็ต้องงร้องเรียกผมอีก มันเป็นเหมือนเสียงร้องเรียกกู่ขาน ในยุคก่อนที่คนขานเรียกกันในระยะไกล แต่มันกู่ขานได้ไกลกว่าไกลขนาดข้ามทวีป ข้ามโลกได้ มันมีประโยชน์มหาศาล แต่เฉกเดียวกันบางทีมันกลับไร้ซึ่งประโยชน์เสียเลย......
นานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่รู้ตัวว่าคนเราพึ่งเทคโนโลยีอย่างขาดมันไม่ได้แต่เมื่อไหร่ มันซึมซับคลานคืบที่ละนิดละนิดอย่างไม่รู้ตัว แต่ก่อน โทรศัพท์เคลื่อนที่มีขนาดใหญ่โตหอบหิ้วลำบาก ต่อมาเล็กจิ๋วแค่ฝ่ามือราคาจากเป็นแสนเหลือแค่หลักพัน คอมพิวเตอร์เคยขยาดกลัวไม่กล้าเล่นแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเครื่องมือที่ต้องสัมผัสใช้งานทุกวัน อยากหลับตาลงย้อนยุคไปวันคืนเก่าๆเสียจริง นึกย้อนไปถึงเครื่องคิดเลขที่ทันสมัยสุดๆคือลูกคิด ....ถ้าเป็นเยี่ยงนั้นจริงโลกเทคโนโลยีไม่มีตัวตนอยู่ๆมันหายวับไปทุกสิ่งเริ่มต้นจากศูนย์เราจะใช้ชีวิตอยู่ได้ไหมหนอ...นึกแล้วยิ่งเหมือนจะเพ้อเจ้อจะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไรโลกไม่มีทางหมุนกลับหรอกมันคงต้องดำเนินและเดินต่อไปของมันจนวันสิ้นสุด
โลกมิได้หมุนเร็วขึ้นดอกแต่คนนั้นเองบีบบังคับให้โลกหมุนเร็วขึ้น เร่งวันเร่งคืนเร่งรีบแข่งขันอย่างเอาเป็นเอาตายในยุคทุนนิยมเทคโนโลยี ที่แม้แต่น้ำยังขายได้ ความตายเยื้อยืดได้ ทุกสิ่งดูมีค่ามีราคาไปเสียหมด สิ่งที่มีอยู่จากภูมิปัญญาของชนรุ่นเก่าที่ใช้พืชพรรณทางธรรมชาติมาใช้มากินเพื่อดำรงชีวิต ยังโดนคนเยื้อแย่งจากของมวลรวมที่ใครจะนำไปใช้ประโยชน์ก็ได้ มาเป็นลิขสิทธิ์ ส่วนตัวเรียกว่าสิทธิบัตร แต่สิทธิแห่งการดำรงอยู่ของคนที่โดนแย่งยื้อไปมิเคยได้สนใจใยดี...นี่แหละโลกทุนนิยม
วันนี้ผมรู้สึกว่าผมได้เดินทางมาไกลมาก มิได้ไกลเรื่องระยะทางดอก แต่ไกลเรื่องความคิด หยุดความดิ้นรนในจิตใจ หยุดความอยากจนเกินโลภ หยุดเทคโนโลยีที่ผมใช้ เพราะอันใดหรือที่ผมอยู่ๆเป็นเช่นนี้ ผมพบทามแมคชีน อย่าขำอย่าหาว่าผมบ้า ผมพบมันจริงๆแต่มันมิใช่ ทามแมคชีน ที่สามารถข้ามเวลาไปยุคไหนต่อไหนได้อย่างนิยายวิทยาศาสตร์ดอก มันเป็นทามแมคชีนที่วิ่งข้ามเวลามาจากอดีตจนมาเจอกับผมในปัจจุบัน และผมยังเชื่อว่ามันอาจจะข้ามต่อไปในอนาคตได้ถ้ามีคนเหลียวแลมัน สิ่งที่ผมพบมันคือจักรยาน..จักรยานเก่าๆโทรมๆนี่แหละ มันเป็นจักรยานแบบโบราณที่ขี่ยากความสะดวกสบายมีน้อย ไม่มีเกียร์ ไม่มีระบบเบรกที่ทันสมัย
ผมไปเจอที่ห้องเก็บของที่บ้านจำได้ว่าเห็นมันมาแต่เด็กๆ มันเป็นสมบัติของปู่ ปู่รักมันมาก มันเป็นความภูมิใจของปู่ แต่พอเวลาผ่านมันกลายเป็นเศษขยะของคนอื่น ผมลากมันออกมาซ่อม พยายามที่จะให้มันปั่นได้ดังวันวานไม่ได้คิดอะไรแค่รู้สึกเหมือนเจอของเล่นใหม่แสนแปลกในเบื้องต้น แต่พอปั่นมันผมสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง มันพาผมข้ามเวลากลับไปยังอดีตในความคิด มันรู้สึกแปลกนานมากแล้วที่ผมไม่เคยแลเหลียวข้างทางเลย มองแต่ข้างหน้าเพราะขับแต่รถยนต์ แข่งขันกับความรีบเร่งของสังคม แต่พอผมได้ปั่นจักรยานอันล่าสมัยโบร่ำโบราณคันนี้ มันทำให้ผมช้าลง นิ่งขึ้น มองเห็นสิ่งรอบตัวชัดเจนขึ้น จากไม่เคยมองไม่เคยสนใจ ผมปั่นมันไปเรื่อยๆไกลมากมากในความคิดคำนึง แต่มันใกล้มากในระยะทาง แต่แค่ทางใกล้ๆผมกลับสนุกตื่นเต้นทั้งที่ใกล้ตัว..แต่เราเลยผ่านไม่เคยสนใจมันเลย
ต้นหญ้าเต้นระบำข้างทาง .....ผู้คนเดินเท้าบนบาทวิถี.....ความสวยงามที่เลยผ่านยามเร่งรีบ ต้นหญ้ายามเอนลู่ลมไร้จริต....งามแบบไร้จริต มันมิได้ปรุงแต่งตัวของมันเลย มันเต้นระบำอยู่สองข้างทางยามลมโบยโบก ย้อนให้คิดว่าทำไมหนอทุกวันนี้เราต่างดิ้นรนโดยมีจริต โลภะโอบล้อมเราอยู่เสมอ บางครั้งจะยิ้มก็มิจริงใจ แฝงใฝ่ในบางสิ่ง....ชีวิตช่างปรุงแต่งเหลือเกิน เคยแลมองข้างบ้างไหมเพื่อนทุกข์คู่โลกของเราที่ย่ำเหยียบ สองเท้าบนทางวิถี เขาจะไปไหนจุดหมายเขาคืออะไร .......และท้ายสุดจุดหมายเราคืออะไร ชีวิตที่ดี เงินที่มากขึ้น สุขสบายขึ้นกระนั้นเองหรือหนึ่งชีวิตที่พึงบังเกิดมาต่อสู้ย่ำเหยียบกันบนโลก แข่งกันทุกอย่าง แข่งกันเรียน แข่งกันรวย ดิ้นรนทุกอย่างให้ชนะคนอื่น ต่อสู้แย่งชิง ให้จบสูงๆในสถาบันดีๆ เพื่อมีการงานดี เพื่อเพื่อๆๆๆอะไรอีกมากมาย เรียนเพื่อชิงชัยเอาใบเพดดีกรี กระดาษแผ่นเล็กๆที่ยืนยันการคัดเลือกมาแล้วจากที่ต่างๆ ชีวิตคืออะไร ..........
อี๊ด..อ๊าด..อี๊ด..อ๊าด...เสียงโซ่บดจานปั่น เสียงน่ารำคาญในเวลาปกติ แต่ยามนี้มันไม่น่ารำคาญเลย มันเหมือนเสียงร่ำร้อง จากเทคโนโลยีล้าหลัง กลไกคร่ำครึ ที่ใช้เพียงแรงของมนุษย์ เปลี่ยนมาเป็นแรงกลศาสตร์ให้มนุษย์ได้เดินทางไปจุดหมายข้างหน้าได้เร็วขึ้นในอดีตกาล ร้องเตือนปัจจุบันว่าให้เราช้าลงหน่อย หยุดโลกให้ช้าลงนิด หยุดตัวเราให้มองสิ่งรอบข้างบ้าง ให้ตรองไตร่สัมผัสเข้าใจถึงความงามอันไร้จริต หยุดความคิดกรีฑาแข่งขันเหยียบย่ำกันลง ลดความรีบเร่งลง หาความสงบงดงาม นิ่งขึ้นเพื่อเข้าใจหลายสิ่งให้มากขึ้น ตรองดูรอยยิ้มว่าจริงใจทุกครั้งที่กระทำหรือไม่ เราจะมองเห็นความต่าง ของความช้า.....
ผมคงต้องกลับแล้วหลังจากเดินทางมาไกล กลับเพื่อที่จะเข้าสู่โลกที่แท้จริงซึ่งเรามิเปลี่ยนแปลงได้.......แต่เราอาจเข้าใจความงามมันมากขึ้น
กระยอดินนรธา
17/3/52
มยุรธุช- จำนวนข้อความ : 216
Join date : 05/03/2009
Re: ทางรถถีบ
มยุรธุช Tue Mar 17, 2009 7:11 pm
.........ทางรถถีบ ลองอ่านเล่นๆกันดูครับ เขียนไว้นานแล้วแต่ยังไม่เสร็จเลยลองเขียนต่อให้เสร็จ แรงบันดาลใจที่เขียนเพราะเห็นมีคนเขียนเกี่ยวกับการเดินทางของจักรยานไปไกลๆ ข้ามทวีป ข้ามโลก แล้วนำมาเขียนเล่าสู่กันฟังเป็นบันทึกการเดินทาง เราเลยเลียนแบบบ้างแต่เป็นบันทึกทางความคิดที่ได้จากรถถีบ เหอๆ
มยุรธุช- จำนวนข้อความ : 216
Join date : 05/03/2009
Re: ทางรถถีบ
หนุ่มหน้ามน Tue Mar 17, 2009 8:56 pm
รู้มาจากไหนเนี่ย
ที่สุดของหัวใจ ต้อง แจ้ดนุพล
ที่สุดของคน รักจักรยาน ต้อง มยุรธุช
หนุ่มหน้ามน- จำนวนข้อความ : 41
Join date : 02/03/2009
Re: ทางรถถีบ
มยุรธุช Tue Mar 17, 2009 10:36 pm
รู้อะไรพี่ขวัญหนุ่มหน้ามน พิมพ์ว่า:
รู้มาจากไหนเนี่ย
ที่สุดของหัวใจ ต้อง แจ้ดนุพล
ที่สุดของคน รักจักรยาน ต้อง มยุรธุช
มยุรธุช- จำนวนข้อความ : 216
Join date : 05/03/2009
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ|
|
|